Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe charakteryzują się występowaniem epizodów manii i depresji, które występując na przemian bardzo negatywnie wpływają na sposób funkcjonowania jednostki w społeczeństwie.

W okresie depresji osoba cierpiąca na tę chorobę przejawia trudności w podejmowaniu codziennych czynności, traci zainteresowania i odczuwa wyraźny spadek nastroju.

Okresowi depresji towarzyszą przede wszystkim zaburzenia towarzyszące spowolnieniu, w tym chroniczne zmęczenie (powiązane z występującą bezsennością), anhedonia czyli niemożność odczuwania przyjemności oraz znaczne zmniejszenie energii i zaburzenia koncentracji.

W przeciwieństwie do okresu depresji podczas epizodu maniakalnego osoba cierpiąca na zaburzenie afektywne dwubiegunowe jest wyraźnie podniecona i przesadnie energiczna.

W okresie manii często występuję również nadmierna gadatliwość (tzw.

przymus mówienia), zmniejszenie samokrytycyzmu, podwyższona samoocena i zmniejszona potrzeba snu.

Leczenie zaburzenia afektywnego dwubiegunowego opiera się przede wszystkim na podawaniu leków stabilizujących nastrój w okresie maniakalnym i leków przeciwdepresyjnych w okresie depresji.